WONEN IN ITALIË – De Mombar
Het wordt tijd het eens over de bar te hebben. Het hart van Mombarcaro, door ons Nederlanders ook wel de Mombar genoemd. Die bar dus, de enige van het dorp, heeft een totale metamorfose ondergaan. Zowel de inrichting als het personeel is vernieuwd.
Wat staat mijn eerste cappuccino in de bar, bijna negen jaar geleden, me nog goed bij! Het was eind juli 2015. Mijn zus en ik waren door het team van het televisie-programma 'Droomhuis gezocht' in een piepklein dorpje boven op een berg afgezet.
De producer had ons 20 euro toegestopt om de tijd door te komen voordat de opnames konden beginnen. We zagen een terras en gingen daar meteen zitten. Even later kwam een zeer innemende vrouw aan ons tafeltje om de bestelling op te nemen.
Dat was Anna Maria Luzzo die toen de bar runde en die je meteen het idee gaf dat je welkom was, dat het leuk was dat je naar het dorp was toegekomen. Op en top een gastvrouw. Dienstbaar zonder serviel te zijn.
Anna was dus heel open en hartelijk naar ons toe, mijn zus en ik praatten met haar, we vertelden haar over ons vreemde avontuur met 'Droomhuis' en ik voelde me eigenlijk meteen al thuis in Mombarcaro, mede door Anna.
Toen ik negen maanden later die eerste avond zeer onwennig in mijn nieuwe huis zat en ik koffie vergeten bleek te zijn, rende ik meteen naar de bar waar Anna me wat koffie en suikerzakjes mee gaf.
Die eerste jaren dat ik hier woonde, organiseerde Anna ook 'apericene', dat is een aperitief dat overgaat in een maaltijd. Je kon je er voor inschrijven, het was niet duur en altijd heel gezellig.
Anna ging met pensioen en Rino kwam. Voor Rino was het niet gemakkelijk want niet lang na zijn overname brak de covid pandemie uit. De bar was een periode dicht, toen weer open. Vaccinatie werd verplicht. Daar was niet iedereen het mee eens, kortom veel gedoe.
De sfeer werd er niet vrolijker op en Rino is toch al niet zo'n lachebekje. Het personeel stond sjacherijnig achter de bar. Onderling was er wrijving. De crisis was compleet toen ook nog Bruna afgelopen december verongelukte. Zij viel vaak in en had datzelfde lieve en hartelijke over zich als destijds Anna, erop gericht om het de klanten naar de zin te maken.
Er was ook een lichtpuntje: bij het aardappelfeest stond er opeens een lange blonde Hollander achter de tap. Het bleek een voormalig horecaman uit Amsterdam die hier een huisje had gekocht.
Hij leek door de hemel gezonden. Hij wilde graag helpen. Nou dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. Binnen de kortst mogelijke tijd zagen we hem overal opduiken. Op dorpsfeesten zoals carnaval, maar vooral in de bar.
Hij spreekt zeer behoorlijk Italiaans en heeft een goeie professionele kijk op hoe je zo'n zaak runt. Hij blijft rustig, loopt een keer extra voor je als dat nodig is, maakt lekkere hapjes. Kortom een aanwinst. Hij springt in als het nodig is en het is nogal eens nodig, vooral in het weekend.
En nu sinds een paar weken heeft Daniela officiëel de leiding van de bar overgenomen. Een lieve hartelijke vrouw die al jaren een bar in Levice runde. Met haar heeft ook Ilaria haar intrede gedaan. Een vriendelijk meisje dat een jaar in Londen heeft gewerkt en dus met Engels uit de voeten kan.
Dit tot het grote geluk van David. Eindelijk iemand die hem verstaat...Hillary noemt ie haar, ik ben blij voor hem. Het ziet er allemaal ook wat frisser uit. Er is een nieuwe bar, nieuwe tafeltjes, maar vooral de sfeer is helemaal veranderd.
Het is me de afgelopen weken al een paar keer overkomen dat dorpsgenoten een gesprek begonnen met: "Hè wat heerlijk, er staat tegenwoordig personeel achter de bar dat weer lacht en dat zijn werk met plezier doet." Dat is toch een stuk fijner binnenkomen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
